***شبکه و کامپیوتر***
توسعه IPv6 بدین معنی است که هر نرم افزاری که از اینترنت استفاده می کند احتیاج دارد مجدداً پیکریندی شود . همه جستجوگرهای اینترنت بر روی تمام کامپیوتر ها ، تمامی Outlook Express ها و همه سرورهای اینترنت برای پاسخ گویی به آدرس های 128 بیتی احتیاج به ارتقاء پیدا می کنند . یکی از راه حل های موجود برای تغییر حالت این است که همه کامپیوترها آدرس های IPv4 و IPv6 را باهم داشته باشند . با این روش مشکل یافتن زمان مناسب برای توسعه عمومی سیستم ها به IPv6 حل خواهد شد . چون ممکن است بعضی از افراد در بعضی از جاها هنوز دارای سیستم V4 باشند که در نتیجه قادر به ایجاد ارتباط با شما که سیستم خود را به V6 ارتقاء داده اید نخواهند بود . کارکرد سیستم در این روش بدین طریق است که : فیلد Versionشماره نسخه پروتکل برای IPv6 همیشه 6 است . کما اینکه برای IPv4 نیز همیشه 4 است !!! در دوران گذار از IPv4 به نسخه جدید که ممکن است یک دهه طول بکشد ، مسیریابها قادرند با بررسی این فیلد تشخیص بدهند که با چه نوع بسته ای روبرو هستند . البته از آنجایی که بررسی این فیلد به چندین دستور اجرایی cpu نیاز دارد و این کار زمان مفید پردازش هر بسته را هدر می دهد لذا در بسیاری از پیاده سازی های عملی برای اجتناب از این زمان تلفاتی ، تشخیص اینکه یک بسته از نوع IPv4 است یا IPv6 ، با استفاده از فیلد خاصی در سرآیند لایه پیوند داده ها بر عهده سخت افزار گذاشته شده است . بدین ترتیب بسته ها بر اساس نوعشان مستقیماً به نرم افزار مناسب در لایه شبکه هدایت می شوند . البته این الزام که لایه پیوند داده از جزئیات نوع بسته های لایه شبکه آگاه باشد با این اصل اساسی که «هر لایه نباید از فضای بیت هایی که از لایه بالاتر به آن تحویل داده می شود ، آگاه باشد» در تناقض است . بدون شک بحث و مناقشه بین طرفداران ایده های «انجام اصول گرایانه و صحیح کار» و «تسریع کار» همانطور که در ادامه مطالب متوجه آن خواهید شد به شدت ادامه خواهد داشت .
